คุณครูไม่เล็ก...รวมวาทะเทิดคุณธรรม บทที่ 1

สมัยเริ่มบุกเบิกสร้างวัด 

ตอนนั้นหลวงพี่กำลังเทปูนแท็งก์น้ำที่อยู่ติดกับอาคารยามา วันนั้นจำได้ว่าฝนตก ลมแรง แล้วฟ้าก็แรงมากด้วย แต่งานปูนของเราต้องเทอย่างต่อเนื่อง 

หลวงพี่ต้องขึ้นไปดู เพราะไม่อย่างนั้นช่าง 4-5 คนที่อยู่ข้างบนต้องลงมาแน่เพราะกลัวฟ้าผ่า

นุ่งสบงถกเขมร ไม่มีเสื้อแขนยาว กางเกงขายาวไว้กันลมเหมือนพวกช่าง หนาวเพราะลมแรง แล้วฝนก็ตกหนักมาก 

"หลวงพี่ไม่กลัวฟ้าผ่า กลัวแต่ว่าความหนาวเย็นจะทำให้เป็นตะคริว แล้วจะพลัดตกลงไปข้างล่างได้ "

ตอนนั้นก็ได้หลวงพ่อนี่แหละ 

ท่านสั่งคนให้เอาโกโก้ร้อนขึ้นมาส่งให้หลวงพี่หนึ่งแก้ว พอดื่มเข้าไปแล้วมันก็ทำให้ร่างกายเราที่เย็นจัด เพราะสูญเสียความร้อนในร่างกายไปมาก ได้อุ่นขึ้น สามารถทำงานต่อไปได้จนสำเร็จ

นึกถึงเรื่องนี้ยังประทับใจเสมอ ที่หลวงพ่อท่านมีความห่วงใย มีความรู้และเข้าใจว่าควรทำอะไร ควรช่วยเหลืออย่างไร โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปาก

พระฐิตะ ฐิตสุทโธ

สมัยที่ยังบุกเบิกสร้างวัด

ตอนนั้นต้องมีการเขียนโปสเตอร์ประชาสัมพันธ์ ท่านสบประมาทว่าแล้วใครจะเป็นคนทำโปสเตอร์ที่ว่านี้ คล้ายกับว่ามีแต่คนพูด มีแต่คนออกไอเดียกันทั้งนั้น แต่ไม่มีคนทำ...

งานนี้หลวงพี่ก็เป็นผู้ขอรับบุญ แล้วก็เริ่มลองทำทั้งๆ ที่ไม่เคยทำมาก่อน ลุยซุ่มซ้อมเขียนทุกวันแล้วก็เขียนออกมาจนเป็นรูปเป็นร่างที่สำคัญสวยกว่าที่เราไปจ้างเขาทำเยอะเลย ต้นทุนก็ถูกกว่าด้วย

วันๆ หลวงพี่เขียนได้ประมาณ 14-15 ผืน นั่งเขียนหามรุ่งหามค่ำอยู่ใต้อาคารเรือนไทย นั่งเขียนอย่างนี้ทุกวันจนหลังแข็งไปหมดเลย เวลาที่เขียนเป็นช่วงกลางคืนยุงมันชุมเต็มไปหมดเขียนไปยุงกัดไป 

หลวงพ่อท่านก็เข้ามายืนใกล้ๆ เอาจีวรที่พาดบ่ามาแกว่งไปแกว่งมาไล่ยุงให้หลวงพี่ ท่านไล่ยุงอย่างนี้จนกว่าหลวงพี่จะเขียนเสร็จ

หลวงพ่อท่านก็คงอยากจะให้กำลังใจหลวงพี่ 

“เออ! ได้คนมีศิลปะนี่ แค่ป้ายไปป้ายมามันก็น่าดูไปหมด”

นี่คือสไตล์การชมของท่าน ท่านพูดมาแค่ประโยคนี้ประโยคเดียวแล้วก็ไม่ได้พูดต่อ 

แค่นี้เราก็รู้แล้วว่าท่านชม.!

พระภาวนาธรรมวิเทศ (ภูเบศ ฌานาภิญโญ)

สิ่งที่หลวงพ่อทัตตชีโวพูดกับหลวงพี่ในครั้งแรก บอกตรงๆ ว่าฟังแล้วไม่ถูกใจเลย 

หลวงพ่อธัมมชโยเวลาท่านพูดจะนุ่มนวล ส่วนคุณยายอาจารย์ท่านก็เนี้ยบ แต่พอหลวงพ่อทัตตะท่าน “เฮ้ย” เห็นท่านคุยกับทุกๆ คนเสียงดัง เราก็ไม่ค่อยคุ้น 

แต่พอเราเข้าไปกราบท่าน คำพูดที่ท่านพูดกับหลวพี่ดีมากหลวงพี่ยังจดจำไว้ได้แม่ยำท่านบอกว่า

“มาอยู่ที่นี่ อะไรดีให้เก็บเอาไปฝึกตัว อะไรไม่ดีก็อย่าไปเอา เพราะทุกคนยังเป็นผู้ที่ฝึกตัวกันอยู่ ”

หลวงพ่อท่านได้บอกกับหลวงพี่ว่า...เฮ้ย ทำไม่ได้อยู่ 2 อย่างคือ พูดเพราะๆ กับงานวาดเขียนศิลปะว่ะ

ช่วงที่หลวงพี่ประสบอุบัติเหตุเกือบจะตาย หลวงพ่อท่านก็ไปดูแลที่ ICU ท่านจะไม่ทิ้ง ท่านเป็นตัวแทนหลวงพ่อธัมมชโยไปดูแลใกล้ชิดชนิดที่จับมือให้เรานึกถึงบุญท่านไปเตือนสติเรา 

ทุกวันนี้ท่านยังพูดล้ออยู่เรื่อยๆ เลยว่า “รอดมาได้อย่างไร”

พระครูปลัดนายกวรวัฒน์ (สุธรรม สุธมฺโม)

ภาพหนึ่งของหลวงพ่อ

ที่หลวงพี่เห็นแล้วตรึงอยู่ในใจคือในช่วงที่วัดเรากำลังประสบปัญหาเป็นตอนที่วิกฤติที่สุดเหมือนเข้าไปอยู่ในปากเสือ...

...เมื่อไปถึงปรากฏว่านักข่าวไม่รู้มาจากไหนวิ่งกรูกันเข้ามา 

หลวงพ่อท่านกำลังเดินตามหลังหลวงพ่อธัมมชโยอยู่นั้น ท่านรีบก้าวไปอยู่ข้างหน้าหลวงพ่อธัมมชโยทันทีเลยเหมือนกับยืดอกว่า ถ้ามีภัยอะไรมาถึงท่านขอรับก่อน

คือยามภัยมา หลวงพ่อทัตตะ ท่านจะเอาตัวเองไปอยู่ข้างหน้า แต่พอเหตุการณ์ทุกอย่างจบลงกลับสู่ภาวะปกติ ท่านก็จะถอยกลับไปอยู่ข้างหลัง

หลวงพ่อท่านไม่เคยปฏิเสธงานไม่เคยบ่นว่าหนัก เหนื่อย ไม่ไหว ท่านมีแต่ว่า ต่อให้ร้อยศึกมา ก็พร้อมจะยืนหยัดสู้

พระครูปลัดสุวัฒนโพธิคุณ (สมชาย ฐานวุฑโฒ M.D.,Ph.D)

แต่ก่อนหลวงพี่ไม่คิดเทศน์สอน  

บวชเป็นพระแล้วอยากปฏิบัติธรรม แล้วก็สร้างบารมีเป็นพระเงียบๆ ยังไม่คิดจะไปสอนใครเลยจะฝึกตัวเองให้ดีก่อน 

จนกระทั่งช่วงพรรษาแรกๆ ได้ฟังหลวงพ่อทัตตชีโวท่านให้โอวาท เมื่อก่อนท่านจะให้โอวาททุกวันหลังฉันเช้าที่สภาธรรมกายสากลหลังคาจากท่านก็สอนพระใหม่ว่า

“บวชเป็นพระแล้ว ฉันข้าวปลาอาหารญาติโยม เรามีอะไรตอบแทนเขาบ้าง สิ่งที่พระจะตอบแทนได้ก็คือธรรมทาน อันเป็นทานที่สูงกว่าวัตถุทานทั้งหลาย ”

พอฟังอย่างนี้หลวงพี่ก็เลยไปเล่าธรรมะให้พนักงานฟัง วันอาทิตย์ก็รับบุญเทศน์แทนพระอาจารย์ที่ติดภารกิจ พองานเริ่มเยอะหลวงพี่ก็เหนื่อย แต่ก็ยังเทศน์เรื่อยมา

เพราะนึกตอบแทนคุณญาติโยมตามคำที่หลวงพ่อท่านสอนไว้

พระธานินทร์ ปุญญนันฺโท

ติดตามอ่านวาทะฉบับสมบูรณ์ได้จากหนังสือ"คุณครูไม่เล็ก"

ขอบคุณข้อมูล และภาพจาก
พระครูสังฆรักษ์ อนุรักษ์ โสตฺถิโก
หนังสือ คุณครูไม่เล็ก โดย โค้ก อลงกรณ์ สถาปิตานนท์
ภาพดีๆ 072 ชาอุ่นทีม