กรณีธรรมกาย..ทำไมต้องเผาบ้าน เพื่อจับหนูเพียงตัวเดียว.?

ทำไมบทสรุป..

ของ นายชูวิทย์ กมลวิศิษฎ์ ต่อยุทธการปิดล้อมวัดพระธรรมกายที่ว่าเหมือน “เผา”บ้านทั้งหลังเพื่อ ”จับหนูตัวเดียว” จึงถูกใจ “ชาวบ้าน” เป็นอย่างมาก

อาจเป็นเพราะว่า..

ยุทธการปิดล้อมวัดพระธรรมกายทำให้ “ชาวบ้าน” เกิด “นัยประหวัด” ในทางความคิดไปยังรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ไปยังรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557

แล้ว “ชาวบ้าน” ก็รับรู้ด้วยความลึกซึ้งเป็นลำดับว่า ปัญหาทั้งหลายทั้งปวงอันเกิดขึ้นมีอยู่ และต้องแก้กันอีนุงตุงนังมาจนกระทั่งทุกวันนี้ก็เป็นผลมาจาก “รัฐประหาร”

เพราะคนๆ เดียวอีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ที่เห็นตรงกันว่า “เสียของ” ไม่ว่าจะเป็นรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 ที่กำลังเดินตามรอยเมื่อเห็นยุทธการปิดล้อม “ธรรมกาย” จึงอุทานว่า “เอาอีกแล้ว”

พลันที่มีการระบุว่า ปัญหาอันเกี่ยวกับวัดพระธรรมกายสืบเนื่องจาก “คนๆ เดียว” อุทานว่าด้วย
“เอาอีกแล้ว” จึงสบกับ “อารมณ์” เพราะว่ารัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ก็มีมูลเชื้อเนื่องมาจาก “คนๆ เดียว” มิใช่หรือ

เช่นเดียวกับรัฐประหารเมื่อเดือนพฤษภาคม 2557 แต่แล้วทั้งๆ ที่ลากรถถังขนปืนเข้ามาทำรัฐประหารซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ปัญหาเนื่องแต่ “คนๆ เดียว” ก็ยังดำรงอยู่

คนๆ เดียวยังลอยนวล

เหมือนกับกรณี “ธรรมกาย” สดๆ ร้อนๆทั้งๆที่เป็นปัญหาของ “คนๆ เดียว” แต่ทำไมต้องสนธิกำลังพลมากกว่า 3,000 ไปปิดล้อมปิดล้อมกว่า 20 วันแล้วเป็นอย่างไร “คนๆ เดียว” ที่ว่านั้นก็ยัง “ลอยนวล” กระทั่งต้องยกกำลังไปบุก “อารามปริสุทโธ” แล้วพบเพียงเสื้อยืดเหลือง 2 ตัวเท่ากับเป็น 20 กว่าวันที่ “สูญเปล่า”

เป็นอันว่า ปัญหาของ “คนๆ เดียว” จากรัฐประหารเมื่อเดือนกันยายน 2549 ยังไม่จบสิ้นก็ตามมาด้วยรัฐประหารเดือนพฤษภาคม 2557 แล้วยังตามมาด้วยยุทธการปิดล้อม “ธรรมกาย” ด้วยอำนาจตาม “มาตรา 44” เป็นเวลากว่า 20 วันและทำท่าว่าอาจยืดเยื้อเป็น 1 เดือน